Een aanval op de mentale gezondheid van onze jongeren.

Frans Vandenbosch 方腾波 03.03.2025

Diefstal van onschuld

De term “gestolen kinderen” roept meestal beelden op van fysieke ontvoering; een afschuwelijke misdaad die de krantenkoppen domineert en de publieke verontwaardiging aanwakkert. Campagnes zoals Pam Palmater ‘Justice for Our Stolen Children’, die de gewelddadige dood van inheemse jongeren zoals Colten Boushie en Tina Fontaine in de schijnwerpers zetten, eisen terecht verantwoording voor deze viscerale tragedies.¹ Toch verbleekt dit viscerale beeld van letterlijke diefstal bij een veel verraderlijker en doordringender misdaad: de systematische gevangenneming van jonge geesten.

In het hele Westen is een schaduwcampagne aan de gang om kinderen van hun familie te scheiden – niet met grof geweld, maar door ideologische indoctrinatie. Onder het mom van “vooruitgang” (eigenlijk politieke correctheid, “woke”, genderideologie, …) heeft een alliantie van bedrijfsoligarchen, technologiemonopolies en gevangen instellingen onderwijs, media en algoritmen bewapend om een hele generatie te hersenspoelen tot slaafse conformiteit met hun agenda. Deze architecten van culturele hegemonie – ongekozen, onberekenbaar en ongeremd – hebben een stille staatsgreep gepleegd.

Ze maken misbruik van de kneedbaarheid van kinderen om bedrijfsgebonden ideologieën te implanteren, waardoor familiebanden, kritisch denken en morele autonomie worden uitgehold. Terwijl fysieke ontvoering het geweten schokt, wordt deze psychologische diefstal afgedaan als “activisme” of “innovatie”. Maar vergis je niet: de schaal is catastrofaal. Een hele generatie is vervreemd van haar erfgoed, haar waarden en haar toekomst – en dat allemaal om haar te beschermen.

Diefstal van de jonge geesten: Hoe Big Tech onze kinderen gevangen heeft

Matt Feeney ²  ontmaskert de ongecontroleerde macht van technologie, met name via smartphones, als een instrument van bedrijfscontrole, waarbij winst voorrang krijgt boven menselijk welzijn. Hij veroordeelt de intellectuele en culturele zelfgenoegzaamheid waardoor Silicon Valley de parameters van denken, gedrag en sociale interactie heeft kunnen dicteren. Feeney’s betoog is een oproep om de wapens op te nemen en vraagt om collectief verzet tegen de verraderlijke invloed van Big Tech.

Het vermeende “emancipatoire” potentieel van technologie is een illusie. In plaats van individuen te bevrijden, buiten digitale platformen de menselijke psychologie uit om afhankelijkheid te bevorderen en autonomie uit te hollen.

Structureel verzet is essentieel. Gemeenschappen moeten het verslavende ontwerp en de roofzuchtige netwerkeffecten van Big Tech verwerpen door middel van collectieve overeenkomsten en sociale beperkingen.

Het behoud van menselijke agency vereist het terugwinnen van aandacht, diep nadenken en betekenisvolle menselijke connecties uit de greep van de ontmenselijkende kracht van technologie.

Feeney waarschuwt dat technologiebedrijven miljarden investeren om ervoor te zorgen dat hun apparaten en toepassingen zo verslavend mogelijk zijn, waarbij ze opzettelijk een staat van chronische afleiding cultiveren. Hij stelt dat deze systematische erosie van cognitieve onafhankelijkheid niets minder dan voortdurende waakzaamheid vereist. Ouders, opvoeders en de maatschappij in het algemeen moeten deze aanval op aandacht en autonomie herkennen voor wat het is – een fundamentele bedreiging. De strijd tegen de dystopische winstmachine van Silicon Valley is niet alleen cultureel, maar ook existentieel.

Het NGO-complex: instrumenten van de Amerikaanse narratieve oorlogsvoering

Glenn Diesen ³ onthult de rol van USAID en de door de VS gefinancierde NGO’s in het bevorderen van de Amerikaanse geopolitieke hegemonie onder het mom van “democratiebevordering”. Deze organisaties zijn allesbehalve neutrale humanitaire actoren, maar fungeren als heimelijke instrumenten van hybride oorlogvoering – media manipuleren, regimeveranderingsoperaties financieren en ideologische conformiteit afdwingen. Diesen traceert hun rol in het orkestreren van de Oekraïense coup van 2014 en hun voortdurende functie in het vormgeven van propaganda en politieke destabilisatie over de hele wereld.

Narratieve controle en de machinerie van censuur
Amerikaanse NGO’s, waaronder het Integrity Initiative, fabriceren systematisch “consensus” door afwijkende meningen te marginaliseren. Critici van de expansionistische agenda van de NAVO of het Amerikaanse militarisme worden afgeschilderd als “pro-Russisch”, publiekelijk gehekeld, aan academische censuur onderworpen en persoonlijk aangevallen door de staat. Diesen zelf is het doelwit van door de Noorse overheid gefinancierde NGO’s in een campagne van reputatievernietiging.

De afbrokkeling van de vrijheid van meningsuiting
Amerikaanse mediamonopolies onderdrukken, samen met door de staat gesteunde NGO’s, het debat door moralistische retoriek als wapen te gebruiken. Pleiten voor vrede wordt opzettelijk gelijkgesteld aan capitulatie, terwijl andersdenkenden worden gebrandmerkt als buitenlandse agenten. Dit zorgvuldig opgezette systeem van censuur dient om eindeloze conflicten in stand te houden en ervoor te zorgen dat oorlog een lucratieve onderneming blijft voor de heersende elite.

Democratie in naam, tirannie in praktijk
Diesen ontmaskert het Amerikaanse censuurapparaat als een instrument van imperiale controle. Onder het mom van het verdedigen van “democratie” en “mensenrechten” opereren deze NGO’s als handhavers van ideologische orthodoxie, die oppositie het zwijgen opleggen en publieke instemming voor oorlog creëren. Zijn persoonlijke ervaring onderstreept de gevaren van het uitdagen van dominante geopolitieke verhalen in een tijdperk waarin censuur niet langer openlijk is, maar uitbesteed. De enige manier om vooruit te komen, zo betoogt hij, is om deze mechanismen aan de kaak te stellen, weerstand te bieden tegen het opdringen van ideologische conformiteit en echte diplomatieke oplossingen te eisen voordat een gefabriceerde consensus de wereld in een nieuw catastrofaal conflict stort.

Narratiefcontrole & de machinerie van censuur
Amerikaanse NGO’s, waaronder het Integrity Initiative, fabriceren systematisch “consensus” door afwijkende meningen te marginaliseren. Critici van de expansionistische agenda van de NAVO of het Amerikaanse militarisme worden afgeschilderd als “pro-Russisch”, publiekelijk gehekeld, aan academische censuur onderworpen en persoonlijk aangevallen door de staat. Diesen zelf is het doelwit van door de Noorse overheid gefinancierde NGO’s in een campagne van reputatievernietiging.

De uitholling van de vrijheid van meningsuiting
Amerikaanse mediamonopolies onderdrukken, samen met door de staat gesteunde NGO’s, het debat door moralistische retoriek als wapen te gebruiken. Pleiten voor vrede wordt opzettelijk gelijkgesteld aan capitulatie, terwijl andersdenkenden worden gebrandmerkt als buitenlandse agenten. Dit zorgvuldig opgezette systeem van censuur dient om eindeloze conflicten in stand te houden en ervoor te zorgen dat oorlog een lucratieve onderneming blijft voor de heersende elite.

De rol van het Amerikaanse publiek: de VS is een land van gewillige medeplichtigen

Toch kan de schuld niet alleen worden gelegd bij de technologiereuzen, de oligarchen en de mediamanipulatoren. Misschien moet onze grootste aanklacht wel gericht zijn tegen de Amerikaanse bevolking zelf – een samenleving die zo zelfgenoegzaam en kneedbaar is dat ze zich gewillig onderwerpt aan deze digitale lijfeigenschap en ideologische onderwerping. Als het Amerikaanse publiek bereid is zich te laten hoeden, conditioneren en uitbuiten door de krachten die het beweert te verachten, dan zal geen enkele hoeveelheid extern verzet volstaan. Een natie van schapen kan geen verontwaardiging veinzen als ze naar de slachtbank wordt geleid.

Hetzelfde principe geldt voor het politieke systeem. Het zijn niet alleen de elites, de denktanks of de inlichtingendiensten die deze misleidingsmachine in stand houden – het zijn ook de kiezers zelf. Een bevolking die geconditioneerd is om verzonnen verhalen te accepteren, censuur aan te zien voor bescherming en haar eigen kritische denken uit te besteden aan door de staat goedgekeurde “experts” kan niet doen alsof ze niet weet dat ze medeplichtig is.
Zoals Chen Weihua ⁴ het treffend verwoordde: “Het feit dat Trump gekozen is door het Amerikaanse volk betekent dat de kiezers ook de schuld op zich moeten nemen. Ook en vooral de kiezers van Biden. Vandaag de dag gaat het bij Amerikaanse verkiezingen vooral om de minste van twee kwaden. Fatsoenlijke mensen kunnen de voorverkiezingen niet overleven.” Het Amerikaanse electoraat kiest keer op keer leiders die dit systeem in stand houden – leiders die regimewisselingsoperaties in het buitenland leiden terwijl ze thuis dissidenten verpletteren. Als een natie zich door illusies laat regeren, dan is haar slavernij uiteindelijk aan zichzelf te wijten.

Diefstal van een generatie

We zijn niet alleen getuige van een crisis in de politiek, de media of de technologie, maar van een misdaad zonder weerga: de diefstal van een hele generatie. Dit gaat niet alleen over hebzucht van bedrijven of ideologische manipulatie – het gaat over de systematische ontmanteling van kritisch denken, de kunstmatige domheid van de jeugd en de vernietiging van culturele continuïteit. Onze kinderen worden niet opgeleid, ze worden geprogrammeerd. Scholen cultiveren niet langer kennis maar leggen dogma’s op. Universiteiten bevorderen niet langer het debat maar eisen gehoorzaamheid. Het verstand van de jongeren is gekaapt, hun vermogen om onafhankelijk te redeneren is lamgelegd en hun morele kompas is onherkenbaar vervormd.

De omvang van deze misdaad is niet te overzien. Een samenleving die haar intellectuele erfgoed opgeeft, haar tradities uitholt en haar kinderen overgeeft aan de dictaten van ongekozen Amerikaanse bedrijfsooligarchen kan niet overleven. Dit is de echte diefstal: de langzame ontvoering van de toekomst van een hele beschaving. En de grootste tragedie? Degenen die zich zouden moeten verzetten, zijn degenen die dit mogelijk maken. Ouders kijken hulpeloos toe hoe hun kinderen worden gehersenspoeld. Opvoeders worden handhavers van ideologische conformiteit. Politici dienen als gehoorzame functionarissen van een parasitaire elite.

We staan op een kruispunt. Ofwel we erkennen deze diefstal voor wat het is: een opzettelijke, berekende aanval op de structuur van de beschaving, ofwel leggen we ons erbij neer dat we ten onder gaan. De keuze is aan ons. Maar als we nu niet handelen, als we onze kinderen, onze cultuur en onze toekomst niet terugwinnen, dan zal het oordeel van de geschiedenis genadeloos zijn.

Bedankt voor het lezen! We horen graag wat je ervan vindt. Deel uw opmerkingen hieronder en neem deel aan het gesprek met onze community!

Eindnoten

1. Pam Palmater Justice for Our Stolen Children 23.08.2018     https://pampalmater.com/2018/08/justice-for-our-stolen-children-camp/
   ↩︎
2. Matt Feeney, “Big Tech Has Stolen Our Children,” UnHerd, 02/03/2024, https://unherd.com/2024/03/big-tech-has-stolen-our-children/
   ↩︎
3. Glenn Diesen, “USAID and NGOs for Narrative Control and War,” Substack, 10/02/2025, https://glenndiesen.substack.com/p/usaid-and-ngos-for-narrative-control
   ↩︎
4. Chen Weihua, ChinaDaily Brussels correspondent in a WeChat message to the author, 10/02/2025
   ↩︎