China interview met Steven Arrazola de Oñate
Frans Vandenbosch, 08.12.2024
Donderdag 5 december, gesprek met Steven Arrazola de Oñate over China:
Steven Arrazola de Oñate groeide op in Wakkerzeel en studeerde aan de Koninklijke Militaire School, waar hij een master in Sociale- en Militaire Wetenschappen behaalde. Hij werkte tien jaar als Inlichtingen- en Veiligheidsofficier voor Defensie, met onder andere internationale opdrachten. In 2018 verliet hij Defensie om zich meer op politiek te richten.
Tijdens de coronacrisis schreef Steven Arrazola de Oñate zijn eerste boek, Al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt ze wel, dat in 2023 de Indie Award voor beste non-fictie won. Later volgde Ooit was ik een soldaat, over de decennialange oorlog in Afghanistan en zijn ervaringen als militair daar.
Steven blijft actief als schrijver en publiceert wekelijks columns over onderwerpen die volgens hem te weinig aandacht krijgen in de media. Met zijn werk is hij een invloedrijke stem in
het publieke en politieke debat.
Op donderdag 5 december hadden we een heel interessant gesprek over (politiek in) China.
We hadden het over hoe ik in contact gekomen ben met China,
over mijn professionele activiteiten in China,
over veiligheidscamera’s en het social credit systeem in China,
over de Communistische Partij van China,
over hoe politiek aan de basis bedreven wordt in China,
over verkiezingen in China,
over mijn boek, mijn artikels, mijn lezingen, mijn website.
En vooral over hoe onze media hun lezers/kijkers misleiden over zowat alles wat met China te maken heeft, …
Over mijn passie voor China en hoe ik in China geniet van de vrijheid en democratie.
Ook op Spotify:
Heerlijk om dat alles te horen. En zoveel waarmee ikzelf ook worstel. Bijv. de rol van onze (“onze”!!) media, bijvoorbeeld. De manier waarop de politieke besluitvorming plaatsvindt. Het idee van het Confucianisme: doe datgene, waar we allemaal beter van worden (= mijn samenvatting van het Confucianisme). En wat me het meest van al stoort is niet het antwoord op de vraag of er in China (of Rusland!!) veel dingen goed of fout gaan, maar dat wij, als zogenaamde soevereine burgers daar niks over mogen weten, dat we geacht worden een algemeen narratief kritiekloos te geloven, zelfs als dat tot onze eigen vernietiging leidt (zie mijn laatste stuk op doorstroming). Het erge is dat als ik afwijkende dingen zeg of schrijf (wat ik de taak van een intellectueel vind), dan word ik ‘kaltgestellt”.
Het gaat er mij niet om China of welk ander land te bewonderen. Het gaat mij om de lessen die we kunnen leren. Maar “men” wil gewoon niet leren.